Kasia

Zastanawiałam się jaki jest mój blog..

Lajfstajlowy? Hmmm.. Nie. Piszę jedynie o chwilach i momentach, które się wydarzyły. Nie daję dobrych rad. Nie tworzę pięknych scenariuszy, nie zmyślam, nie upiększam. Nie nauczam, nie dzielę się wylewnie doświadczeniami i błędami życiowymi..

Urodowy? Nie wiem.. Chyba nie za bardzo.. Używam i piszę tylko o niezbędnych produktach. Nie gustuję w drogich i luksusowych kosmetykach. Nie mam parcia na nowe kolekcje. Nie inwestuję w serie limitowane z wyższych półek.. Nie dostaję propozycji współpracy ani paczek z produktami do testowania.

Modowy? Pffff.. Nie ;)

Nie szufladkuję nikogo. Przestałam to robić kilka lat temu. Może dlatego nie potrafię sama zamknąć siebie w konkretnych ramach.

Nie kupuję modnych ubrań, nie piję kawy ze Starbucksa, nie kupuję organicznego jedzenia, nie otaczam się gadżetami, nie chodzę na eventy, nie spędzam wieczorów w klubach..

Kiedy zaczynałam pisać nie odpowiedziałam sobie na pytanie: dlaczego to robię? Przypuszczam, że mogłam jedynie pomyśleć: yeah! będę miała swojego bloga.. dla siebie, jak pamiętnik.. kiedyś tu wrócę i przeczytam o sobie sprzed kilku miesięcy.. lat..

Teraz wiem, że chciałam mieć namiastkę interakcji. Znajomych. Koleżanek. Rozmów..

Na drugim końcu świata jest inaczej. Wszystkiego uczyłam się od początku. Klimatu, pogody, ludzi, twarzy, języka, zwyczajów, siebie w obcym miejscu.. Nikt mi nic nie tłumaczył. Nikt nie poprawiał moich błędów i nie chwalił małych sukcesów.

Jestem inna niż kilka lat temu. Jestem inna niż wczoraj, niż godzinę temu. Bogatsza. Nauczyłam się czerpać ze wszytskiego co mnie spotyka. Wyłapywać dobre rzeczy i robić z nich wielkie wydarzenia. Zapamiętywać złe i pilnować, żeby się nie powtórzyły.

Czasami jestem na siebie trochę zła.. Z głupich powodów.
Kiedyś wracałam ze sklepu samochodem i na skrzyżowaniu, stojąc na czerwonym świetle zauważyłam bezdomnego z tabliczką, na której było napisane 'anything will help'. Nie maiłam przy sobie pieniędzy. Miałam jabłko, które chwyciłam w ostatniej chwili wychodząc z domu. Oddałam je temu człowiekowi, dostałam w zamian uśmiech.. I wiecie co? Byłam na siebie trochę zła.. Byłam zła, że tego dnia nie zrobiłam sobie porządnej kanapki..

Któregoś dnia szłam odebrać moją dziecinę z przedszkola. Zobaczyłam starszą panią z wielką siatą. Pani szła w tę samą stronę co ja. Zapytałam, czy potrzebuje pomocy. Okazało się, że kobieta nie mówiła po angielsku. Była Meksykanką. Pewnie niosła zakupy na obiad dla swojej licznej rodziny. Wzięłam od niej torbę i szłyśmy w milczeniu. Kiedy doszłyśmy do skrzyżowania, nasze drogi się rozeszły. Oddałam starszej pani torbę i dostałam w zamian uśmiech.. I wiecie co? Byłam na siebie trochę zła.. Byłam zła, że nie miałam więcej czasu.

Życie tutaj otworzyło mnie. Na innych ludzi.
Teraz jak jadę gdzieś samochodem mam zawsze dodatkową butelkę wody i jakąś przekąskę pod ręką (szczególnie wtedy, kiedy wiem, że będę przejeżdżała przez skrzyżowanie z bezdomnym panem).
Jak gdzieś wychodzę, staram się mieć przynajmniej pięc dodatkowych minut w zapasie..

Zbieram uśmiechy. I oddaję uśmiechy.

Często wracam do mojego straszego posta. Tego posta: ❤
Wy również czasami do niego wracajcie.. :)

Nazywam się Kasia.
Dziękuję, że ze mną jesteście..